Γονείς

Ε ναι λοιπόν αυτή τη φορά θα ασχοληθώ με αυτό το νευραλγικό ζήτημα.Είμαι 18 και δεν μου αφήνουν ζωτικό χώρο....Έλεος! Απίστευτη πίεση για να κάνω δουλειές πράγμα που ούτε κατά διάννοια δε συμβαίνει με τον αδελφό μου και υπερπροστασία μέχρι εκεί που δεν πάει. Με τη μούτρα να πω στις παρέες μου ότι δεν μπορώ να έρθω μαζί σας επειδή δε με αφήνουν οι γονείς μου, σα να είμαι βρέφος.Εννοείται βέβαια ότι ο ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ αδελφός μου έχει περισσότερα προνόμια από εμένα.Μέχρι τριήμερα πάει με τους φίλους του πράγμα που εμένα δε μου επέτρεψαν ακόμα και από τη στιγμή που θα είχαμε και επίβλεψη γονιών!(άκουσον) Δεν αντέχω άλλο.Πολλές φορές σκέφτομαι να πιάσω μια δουλειά και να βρω ένα σπίτι όσο το δυνατόν φθηνότερο για να μείνω μόνη μου.Βλέπω τις φίλες μου που πέρασαν μακριά και έχουν το δικό τους σπίτι και κάνουν τη ζωή τους.Ε και εγώ δεν αντέχω!Όλο κλαίω όταν δε με βλέπουν. Μα είναι αδικία γιατί όχι μόνο κάνω τις δουλειές μου αλλά με το παραμκρό λάθος η μαμά με μαλώνει και κριτικάρει άσχημα.Μπορεί σε μερικούς να πιάνει και να τους βοηθά η άσχημη κριτική να γίνουν καλύτεροι αλλά εγώ προτιμώ την επιβράβευση όπως για παράδειγμα ''Μπράβο παιδί μου, καλή δούλεια.Αυτό θα μπορούσε να γίνει καλύτερα αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα''.....